dogrusu hep bir mudahale bekledim. senin gibi. hep birilerinin ruyalarindan cikip karsina gecmesini ve her seyin farkli olmasini bekledin, dileklerinin gerceklesecegi gunu. olmadi ve ruzgar pencerenden eserken iceri hic bir sey girmedi. ve ben de inandim ruzgarin yildizladan esmedigine ve hava basincinin kaymasiyla olduguna ve kendi gucsuzlugume. dunyanin buyuklugune ve senin onun icinde hic bir sey olmadigina. kimsenin beni dinlemedigine geceye konustugumda.
oyunu bastan kaybetmis gibiyiz. bu oyunun bir cikisi yok, bu da belli.
ama oyle oynarsin ki, hic unutulmamacasina, her anina ve donusune degercesine.
kazanmaya en yaklastigin odur, ama cesaret gerek, dusunce kalkmak gerek, umitsiz olmamak gerek
oyle oynasin ki eger basa alabilsen en basindan, her hamleni tekrar yapar ve gerekirse orada bitirirsin ayni sekilde
sairin de dedigi gibi, gabriel peri gibi.
iste bunu oyle oynayabilmek mistiyorum, buradayim dercesine.
ve hic umitsizlige kapilmadan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder