adini bilmedigim bir duygu var. hem gulumsetiyor hem gozlerimi dolduruyor ama kelimenin en az klise anlaminda soyluyorum bunu, keske daha guzel soyleyebilsem. okudukca, icimde bir seyler, tozdan sehirler parca parca kiriliyorlar karlarin altinda, sogumuyorum aksine issizlasiyorum. uzakta hissediyorum kendimi.
uzaktayim ben.
yabancilar arasinda, baska dili konusan ,baska dilde konusan insanlar arasinda ne kolay yabancilik. ve ayni kayanaktan geldigim insanlarin hayallerini solumamak ne kadar yalniz bir yabancilik. o kadar uzagim ki.
o kadar iste.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder